Immagine www.triesteallnews.it

Crediti, jfcnaples.nato.int

A cura di Ariana Francesca Brasca
17.01.2023 – 09.30 – La cacofonia mediatica della guerra in Ucraina riecheggia le tensioni tra Serbia e Kosovo negli ultimi mesi, mentre i segnali di un nuovo potenziale conflitto nei Balcani sollevano seri interrogativi sulla deterrenza dell’intervento militare. , un punto di riferimento tra due regioni in crisi alle porte dell’Europa.
La regione del Kosovo, indipendente dal 2013 ma non riconosciuta da Belgrado, conta circa 100.000 serbi, nazione a maggioranza albanese ma per lo più concentrata nel nord del Paese. Una recente escalation del conflitto nella regione è una disputa sulle targhe: Pristina ha costretto i serbi che vivono sotto la sua giurisdizione a lasciare Belgrado. Ciò che sembra piccolo ha un significato molto simbolico: per Pristina è un esercizio della propria sovranità, mentre le comunità serbe vivono la sostituzione come una violazione della propria identità.
Da parte serba, c’è la sensazione che Pristina non sia vincolata da un accordo firmato nel 2013 che dava una certa autonomia alle minoranze. Ma il fallimento nel trovare una soluzione permanente e stabile è internazionale Un riflesso di profonde tensioni: tra l’altro la Russia non ha mai riconosciuto il Kosovo, che non ha mai perso occasione per criticare la Nato per le sue forze armate. L’intervento del 1999 era giustificato per impedire alle forze serbe di attaccare gli albanesi del Kosovo che lottano per l’indipendenza.

Nel moderno ius publicum il principio dell’Europeum, il diritto internazionale del sistema vestfaliano considerava il ricorso alla guerra come un privilegio sovrano, indiscutibile e illimitato. Solo lì [1945ΧάρτηςτωνΗνωμένωνΕθνών άλλαξε την επιδιωκόμενη κατεύθυνση της νέας παγκόσμιας τάξης για να καταδικάσει κάθε αδικαιολόγητη κήρυξη πολέμου. Συγκεκριμένα, εκτός από τη νομιμότητα της αυτοάμυνας, από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, έχει αυξηθεί η προσοχή στα ανθρώπινα δικαιώματα, υποστηρίζοντας τη δυνατότητα ένοπλης ανθρωπιστικής επέμβασης για την επίλυση παραβιάσεων της κυριαρχίας σε διεθνές επίπεδο.
Ένα σαφές παράδειγμα αυτού είναι οι αποτυχημένες διπλωματικές προσπάθειες της Ρωσίας να προσφύγει στο Συμβούλιο Ασφαλείας κατά τη διάρκεια της βαλκανικής κρίσης, όταν η Ρωσία ήταν πρόθυμη να αντιταχθεί σε ένα βέτο στη λήψη αποφάσεων από τη Δύση στην περιοχή. Σε αυτή την περίπτωση, το ΝΑΤΟ αποφάσισε να επιτεθεί στη Σερβία χωρίς καμία εξουσιοδότηση. Έτσι, μια ηθική που καλύπτεται από την πρόθεση προστασίας των αμάχων αντικατέστησε μια σοβαρή έλλειψη νομιμότητας. Μετά από αυτό, ανθρωπιστικό Οι πόλεμοι που διεξάγονται με στόχους και θεωρούνται βασισμένοι μόνο σε πολιτικά κίνητρα έχουν γίνει το μοτίβο των τελευταίων ειδήσεων.

Επιστρέφοντας στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης των Βαλκανίων, το Κοσσυφοπέδιο εξακολουθεί να μην έχει δικό του στρατό και πρέπει να υπερασπιστεί το ΝΑΤΟ και την ΕΕ εάν αναζωπυρωθούν νέες συγκρούσεις. Ως εκ τούτου, η τελευταία ενδιαφέρεται να διασφαλίσει ότι ένα δεύτερο πολεμικό μέτωπο δεν ανοίγει στο κατώφλι με μια χώρα που θέλει να ενσωματωθεί, τουλάχιστον προφορικά. Από την άλλη πλευρά, για το Βελιγράδι, όπως σημειώνουν οι αναλυτές του ISPI, ο πόλεμος θα ήταν πραγματική πολιτική αυτοκτονία. Όχι μόνο λόγω των οικονομικών συνεπειών, αλλά και λόγω της αδυναμίας της να υποστηρίξει οικονομικά την πολεμική προσπάθεια κατά των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ που σταθμεύουν στο Κοσσυφοπέδιο από το 2013.
Για να περιπλέξει περαιτέρω τα πράγματα, η δέσμευση της Ρωσίας για ένα χρόνο στην Ουκρανία συμβάλλει επίσης σε μια νέα δοκιμή στρατιωτικής κλιμάκωσης. Οι δυσκολίες της Μόσχας σε αυτόν τον πόλεμο καθιστούν ιδιαίτερα δύσκολο για το Κρεμλίνο να εξετάσει το ενδεχόμενο στρατιωτικής υποστήριξης για τον Σέρβο σύμμαχό του, αλλά υπάρχουν ελάχιστες εικασίες ότι η επίθεση στην Πρίστινα θα ήταν μια αξιόλογη στρατηγική εκτροπή από το ουκρανικό τέλμα.

Πάνω απ’ όλα, η Ευρωπαϊκή Ένωση αμφισβητείται από τις διασταυρούμενες κατηγορίες αυτών των αντίστοιχων ζωνών κρίσης: μετά από μια περίοδο μεγάλων ελπίδων, η διαδικασία ολοκλήρωσης βρίσκεται τώρα σε ερείπια και η αναμονή βασιλεύει.
Μάλιστα, και η Σερβία υπέβαλε αίτηση για ένταξη στην ΕΕ το 2009 και ξεκίνησε διαπραγματεύσεις το 2014. Σήμερα, εξακολουθεί να δεσμεύεται να επιτύχει τους στόχους των 22 από τα 35 διαπραγματευτικά κεφάλαια που είναι απαραίτητα για την απόκτηση κοινοτικού καθεστώτος. Ωστόσο, οι επιλογές του στην εξωτερική πολιτική τον περασμένο χρόνο τον μετέτρεψαν από ηγέτη της ολοκλήρωσης σε προγεφύρωμα του φιλορωσικού αισθήματος στην ήπειρο.

Οι πρόσφατες εντάσεις, οι πιο σοβαρές και παρατεταμένες της τελευταίας δεκαετίας, φαίνεται να έχουν επιστρέψει στη δεκαετία του 1990, όταν υπήρξε μια πολύ σφοδρή ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των μερών. Ωστόσο, σε σύγκριση με την κλιμάκωση της δεκαετίας του 1990, το πλαίσιο στο οποίο λαμβάνει χώρα αυτή η νέα σύγκρουση είναι αρκετά διαφορετικό, προς το παρόν εντελώς πολιτικό, καθώς αυτές οι χώρες μοιράζονται, τουλάχιστον στα χαρτιά, τον ίδιο φιλοευρωπαϊκό ορίζοντα. Η διαδικασία ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι συχνά αντιφατική.

[a.f.b.]

Visualizza le notizie ufficiali qui